श्रीगुरुचरित्राचे माहात्म्य

*गाणगापुरात* एक गरीब शेतकरी होता. तो श्रीगुरूंचा परमभक्त होता. तों काया, वाचा, मनाने श्रीगुरूंची मनोभावे सेवा करीत असे. त्याचा एक नेम होता. श्रीगुरू नित्य सकाळी स्नानसंध्यादी करण्यासाठी भीमा-अमरजा संगमावर जाण्यास निघाले, की वाटेत असलेल्या आपल्या शेतात उभा राहावयाचा व श्रीगुरू दिसले की धावत येउन त्यांच्या पाया पडायचा. हा त्याचा नेम कित्येक दिवस चालू होता. श्रीगुरू त्याच्याशी काहीही बोलत नसत.

एके दिवशी श्रीगुरुंनी त्याला विचारले, "तू नित्यनेमाने मला भेटून नमस्कार करतोस. हे कष्ट का घेतोस ? तुझी इच्छा काय आहे ?" शेतकरी म्हणाला, "श्रीगुरुंनी माझ्या शेताकडे अमृतदृष्टीने पाहावे. माझे शेत चांगले पिकले आहे." "तू शेतात काय पेरले आहेस?" असे श्रीगुरुंनी विचारले असता तो म्हणाला, "ज्वारी पेरली आहे. पीक चांगले आले आहे. आपल्या कृपेने माझ्या शेतात भरपूर धान्य यावे. " प्रसन्न झालेले श्रीगुरू म्हणाले, "तुझा माझ्यावर विश्वास असेल तर एक काम कर. मी संगमावर जाऊन स्नान-संध्या करून परत येतो, तोपर्यंत तुझे हे सर्व पीक चार बोटे खाली ठेवून कापून टाक." शेतकरी म्हणाला, "श्रीगुरुंचे शब्द मला प्रमाण आहेत. मी आपला शब्द मोडणार नाही." मग श्रीगुरू अनुष्ठानासाठी संगमाकडे निघून गेले. शेतकऱ्याने पीक कापण्याचा निश्चय केला. तो गावात गेला व तेथील अधिकाऱ्याला भेटून म्हणाला, "मला माझे शेतातील ज्वारीचे पीक कापण्याची परवानगी असावी. मी शेतसारा म्हणून गतवर्षीपेक्षा दुप्पट धान्य खंड म्हणून देईन. जर पीक आले नाही तर साठवणीतले देईन. " असे वचन देऊन त्याने शेत कापण्याची परवानगी घेतली.

मग त्याने गडी-माणसे लावून शेत कापण्यास सुरुवात केली. ही बातमी समजताच शेतकऱ्याची बायकामुले शेताकडे धावत आली व रडू लागली; पण त्याने त्याकडे लक्ष दिले नाही. त्याने सगळे पीक कापून टाकले. काही कालाने महाराज संगमावरून परत आले त्यांना शेत दाखवून तो म्हणाला *"गुरुदेव, आपल्या आज्ञेप्रमाणे मी सगळे पीक कापले."* ते पाहून श्रीगुरू म्हणाले, "अरे, तू हे काय करून बसलास ? तू उगाच पीक कापलेस . मी तुला तसे केवळ गंमतीने म्हणालो होतो." तो म्हणाला, "स्वामी, आज्ञा प्रमाण. बाकी काही मला माहित नाही." तेव्हा प्रसन्न झालेले श्रीगुरू म्हणाले, *"जसा तुझा भाव तसे तुला फळ मिळेल. तुझ्या श्रद्धेचे फळ मिळेल. आता तू कसलीही चिंता करू नकोस."* असे आश्वासन देऊन श्रीगुरू मठाकडे गेले.

काही दिवसांनी प्रचंड वादळ झाले. मुसळधार पाऊस सुरु झाला. गावातील शेतकऱ्यांची पिके पार बुडाली. अतोनात नुकसान झाले. शेतकऱ्याच्या शेतातील ज्वारीच्या बुडख्यांना मात्र असंख्य अंकुर फुटले. पीक जोरात वाढले. शतपटीने धान्य आले. बाकी सगळ्या गावात धान्याचा दुष्काळ पडला. सर्व लोक शेतकऱ्याचे पीक पाहून आश्चर्य करीत होते.शेतकऱ्याच्या शेतात गावाला पुरून उरेल इतके धान्य आले. त्याच्या पत्नीने शेतात येउन तेथील देवाची पूजा केली. मग ती आपल्या पतीच्या पाया पडून म्हणाली, "मी तुमची व श्रीगुरूंची निंदा केली त्याबद्दल मला क्षमा करा. आता आपण श्रीगुरुंच्या दर्शनाला जाऊ." मग ते सर्वजण मठात गेले. त्यांनी श्रीगुरूंची पूजा केली. बायकामुलांनी श्रीगुरूंची क्षमा मागितली. मग शेतकऱ्याने काय काय घडले ते सर्व श्रीगुरुंना सांगितले. श्रीगुरुंनी सर्वांना आशीर्वाद दिले, "तुमच्या घरी लक्ष्मी अखंड राहील."

नंतर धान्याची रस मोजली. शतपट धान्य आले होते. त्याने कबुल केल्याप्रमाणे अधिकाऱ्याला सारा म्हणून नेहमीपेक्षा दुप्पट धान्य दिले. गावात धान्याचा तुटवडा आहे हे पाहून त्याने आपल्याला पुरेल एवढे धान्य ठेवून बाकी धान्य गोरगरिबांना वाटले. श्रीगुरुंच्या आशीर्वादाने शेतकऱ्याचे कुटुंब पूर्ण सुखी झाले. ही कथा सांगून सिद्धयोगी नामधारकाला म्हणाले, "श्रीगुरुचरित्राचे माहात्म्य असे आहे. श्रीगुरुंच्यावर ज्याची दृढ श्रद्धा आहे त्याच्या घरी दैन्य, दारिद्र्य, दुःख कधीच राहत नाही. जे भावभक्तीने श्रीगुरूंची सेवा करतात त्यांच्या सर्व इच्छा पूर्ण होतात.

*श्री गुरुदेव दत्त !!!*