सहजयोग

*सहजयोग*

प्रत्येक अस्वस्थ माणसाने थोडं आत डोकावून पाहावं. तिथं त्याला एक अतृप्त जीव येरझारा घालताना सापडेल. माणूस लहान असो, मोठा असो. त्याला जे काही हवं आहे, ते मिळत नसल्याची नांगी सारखी डंख करीत असते. जी काही आपली पात्रता आहे, त्या नुसार आपल्याला जे हवं आहे, ते मिळत नाहीये, हि भावना त्याला छळत असते. हि भावना शांतपणे जगू देत नाही. प्रत्येक छोट्या-मोठ्या औदासीन्या मागे एक सुप्त अहंकार असतो आणि जोपर्यंत हा असा अहंकाराचा जागता पहारा आहे, तोपर्यंत कुणाच्याही आशीर्वादाने कोणती शांती मिळणार? औदासीन्य कमी कसं होणार? 

अहंकारने मन काठोकाठ भरलेलं असेलं, तर आशीर्वादाने आत उतरायचं कसं? भांडं रिकामं हवं, तरच ते भरता येईल. कवी शांताराम आठवल्यांनी एका ओळीत ते सांगितलं आहे, "जो हसला, तो अमृत प्याला" हे अत्यंत सार्थ आहे. अहंकार संपला रे संपला कि, स्वास्थ आणि आनंदाव्यातिरिक्त उरत काय?आपल्या शांततेच्या आड आपण स्वत:च येतो. हा अडथळा दूर होण महत्वाचं. कबीर ह्यालाच "सहजयोग" म्हणतात. हा अहंकार मिटला, तर जीवन प्रतिक्षणी पूज्य भावानं व्यापून जाईल. राहत्या वास्तूत प्रतिदिन गंगास्नान घडेल. तुम्ही जिथं जिथं विहार कराल, ते ते तीर्थस्थळ होईल. 

अर्थात हि प्रचीती येण्यासाठी मूळ अहंकार गेला नाही, तर प्रार्थना, पूजा, तीर्थयात्रा सगळं व्यर्थ आहे...

~ *✍🏻व. पु. काळे* 

*📚माझं माझ्यापाशी*